Po ovome Srbi jesu 'nebeski narod'

Zavide nam muzeji vazduhoplovstva širom sveta
Već pomalo otrcana floskula kako su „Srbi nebeski narod“ ipak ima jedno utemeljenje u istorijskoj nauci. Naime, od kada su poletela braća Rajt, na ovom podneblju su večito postojali ljudi koji su uz ogromnu hrabrost i viteško umeće umeli da se vinu ka nebu.

Zato u Beogradu postoji Muzej vazduhoplovstva koji traje punih 57 godina, sa zbirkom koja je nastajala baš kao i naša istorija: kroz ratove, prevrate, revolucije i druge svetske turbulencije...

Nesvakidašnju postavku, koju sa ponosom ubrajamo među najbolje u svetu, predstavio nam je direktor muzeja Zoran Radojević, podsećajući na profesora Čedomira Janića, koji je celu ideju osmislio i postavio uz današnji aerodrom „Nikola Tesla".

Zamrznut u vremenu

- Muzej predstavlja aeromiting letelica zamrznut u vremenu - slikovito počinje priču za „Beogradske priče" Radojević. - Kao u nekom karuselu, posmatrač se kreće kroz vreme i događaje. Pred njim se u slojevima odmotava tehnološka i duhovna evolucija jednog svetskog pokreta, od pionirskih pokušaja do proteklih godina, kada je vazduhoplovstvo doživelo svoj vrhunac. Ovde možete da sagledate razvoj avijacije celog sveta.

Manir svakog stručnjaka koji radi u ovom muzeju jeste da podseća kako „sa očuvanjem sećanja i razumevanjem prošlosti jedino možemo dobro da razumemo sadašnjost".

- Kroz muzej godišnje prođe oko 40.000 posetilaca, i, po običaju, strani gosti ostaju bez daha. Tokom prethodnih godina delegacije iz inostranstva su sve češće i brojnije. Dragocen jubilej obeležili smo pre dve godine kada smo ugostili milionitog posetioca.



Kao što raste interesovanje i broj gostiju, tako i raskošna muzejska ponuda i broj eksponata narastaju gotovo svakodnevno. Iako su vremena ekonomski teška, ova institucija drži korak sa „rivalima" iz inostranstva. Oni, možda imaju više novca, ali nemaju istoriju avijacije poput naše, niti raritetne letelice koje su naši stručnjaci decenijama prikupljali.

- Zbirke su postepeno narastale, i prelivaju se izvan postavke i muzejskih depoa - dodaje Radojević. - Sa postojećih 6.000 kvadrata, izložbeni kapacitet je oko 45 letelica, a ukupna zbirka svih vrsta vazduhoplova premašila je 200 primeraka! Kada tome dodamo još toliko avio-motora i različite opreme, jasno je da su nam preko potrebni izložbeni kapaciteti pod čije svodove bi pre svih morali da sklonimo najugroženije zbirke i najvrednije unikate po kojima smo stekli svetsku slavu!

Srećom, za taj problem postoji rešenje, ili makar njegove naznake...

Kumborski hangari



U godini kada ceo svet obeležava početak Prvog svetskog rata, stručnjaci Muzeja vazduhoplovstva uspeli su da na veličanstven način osvetle ovaj jubilej. Krajem prošle godine, sa azerbejdžanskom kompanijom „Azmont" u Crnoj Gori su sklopili ugovor o poklonu dva velika hangara sa prostora bivše baze Pomorskog vazduhoplovstva u Kumboru.

Ovi hangari su kolosalan istorijski eksponat, koji bi mogao da doprinese procvatu Muzeja i dodatnom okupljanju svetskih turista, koji su već zatečeni vazduhoplovnim blagom koje je deponovano na obodu srpske prestonice.

- Hangari su stari gotovo jedan vek - govori stručnjak ovog muzeja Aleksandar Kolo. - Podigla ih je 1916. godine austrougarska ratna mornarica, a između dva rata koristilo je Ratno vazduhoplovstvo Kraljevine Jugoslavije. Posle Drugog svetskog rata korišćeni su u sklopu kasarne u Kumboru.

Neobičnom igrom slučaja hangari su dočekali današnje vreme kao najstariji objekti ove namene na Balkanu, a verovatno i u Evropi. Uz saglasnost crnogorske vlade i Ministarstva odbrane i kulture, hangari su ustupljeni kao kulturna baština i Muzej ih je demontirao i preneo u Beograd.

Čelična konstrukcija oba hangara sada se nalazi iza zgrade Muzeja vazduhoplovstva i čeka novčana sredstva za novo podizanje.

- Hangari su impresivni - dodaje Kolo. - Široki su 41 metar, dugački 36, a na najvišem delu dosežu visinu od 15 metara. Površina samo jednog hangara pod pokrivenom konstrukcijom iznosi oko 1.400 kvadratnih metara. Sa ponovnim podizanjem hangara dobili bismo eksponate nemerljive muzejske vrednosti, a istovremeno bismo unapredili čuvanje i izlaganje basnoslovno vrednih eksponata.

Muzej vazduhoplovstva je, očigledno, samo jedna od institucija koja svojom vrednošću odavno može da blista tokom 21. veka.

Možda je najzad došlo vreme da shvatimo kakvo blago su nam preci ostavili u nasleđe?

dnevno

Aleksandar Kolo izuzuzetan covek kojeg sam upoznala u vremenu kada je pisao knjigu Nebeska odiseja.

Moj deda o kome smo tako malo znali osim da je poginuo u II svetskom ratu zajrdno sa svojim saborcima bio je tema ove knjige.

Kolo je bio nas gost dva puta i ne secam se da je neko skoro ostavio takav utisaka na mene.
Bili smo gosti muzeja i pokusacu da pronadjem fotografije koje smo napravile ja i moja sestra. 

Ova činjenica neminovno je za posledicu morala da ima sasvim sigurno jedinstven slučaj na zemji, da četiri ogromne rijeke imaju jedno ušće. Ni na jednom drugom mjestu na planeti četiri tako velike rijeke ne ulivaju se na tako malom prostoru, praktično na jednom mjestu.

Te četiri rijeke su: Don, Dnjepar, Dnjestar i Dunav (slika).





Ova otkrića odmah su podstakla na pretpostavke da se na ušću tih rijeka nalazila drevna civilizacija i grad Atlantida (Christian i Siegfried Schoppe), jer je jos u antičko doba Platon u svojim spisima naveo da je Atlantida potonula u more, kao i da je bila okružena sa četiri velike rijeke.

Christian i Siegfried Schoppe su bili na dobrom tragu. Na ušću ove četiri rijeke zaista je postojala civilizacija. Ali to nije bila Atlantida (Atlantida je jedan sasvim drugačiji i mnogo stariji grad).
Ušće četiri rijeke je ustvari kolijevka Srba, odnosno Slovena (današnja Ukrajina).
One su simbolično predstavljene i na srpskom grbu – krst sa četiri ocila (četiri srpska plemena koja su krenula u četiri pravca)

  
Razlog zasto se miješaju Atlantida i postojbina Slovena (Srba) lezi u tome sto su pred ovom drevnom poplavom izbjegli Srbi nosili sa sobom dva predanja. Jedno -o gradu Atlantidi, i drugo -o svojoj kolijevci sa ušća četiri rijeke koju je progutalo more. Od njih su ova predanja culi Egipatski sveštenici, a od njih antički Grci koji su ih i zapisali.
Tokom  nekoliko hiljada godina ova dva predanja su stopljena u jedno.
Mnogi ce ove pretpostavke smjesta da odbace kao čist proizvod mašte i mitomaniju. Ali, prije nego sto to ucinimo, sagledajmo neke cinjenice koje im idu u prilog.

Za pocetak da napomenemo, da Srbi i danas za dijelove svog naroda koji zivi van matične zemlje kazu RASIJANJE.
Dakle, povlačeći se pred nadolazećim morem, sasvim logično, narod se kretao uzvodno dolinama ove četiri rijeke.
Oni Srbi koji su krenuli uzvodno dolinama rijeka Don i Dnjepar, kasnije su osnovali državu koja se i danas zove RASIJA (Rusija.Izgovara se RASIJA).


Oni Srbi koji su se povlacili uzvodno uz Dnjestar do danas su zadrzali ime SRBI, sa odrednicom Lužički. Misljenje je da su se i danasnja Česka, Moravska zvale SRBJA.


Oni Srbi koji su se povukli na zapad uz Dunav do dana danasnjeg se zovu SRBIMA. Prva drzava koju su osnovali zvala se RASIJA ili RAS, odnosno Raška, a sebe su nazivali RASJANIM Srbima, odnosno Rašanima(Rasenima).


Oni Srbi koji su se povukli na istok prema Kavkazu i Kaspijskom jezeru nazvani su Sarmatski SRBI ili stari SRBI. Prva država koju su osnovali zvala sе SERBONIJA (ili SORABIJA), a narod je nazvan Sorabi, ili bijeli Sorabi, dok su se južni (balkanski) Srbi nazivali crvenim Sorabima. A naziv regije Moravske i naše balkanske rijeke Morave imaju isto porijeklo. Možda su imena data prema postojećim regijama, rijekama itd. u toj prapostojbini, pa su isto tako „ponesena“ kao i naziv regije Raške, čiji naziv je prvobitno korišten negdje kod Crnog mora to jest Kavkaza za jednu planinu ispod koje je jedno srpsko pleme živjelo.








1. Sarmatska SRBIJA, SERBANIJA
2. RASIJA (RUSIJA)
3. Lužička SRBIJA, Moravska SRBJA
4. SRBIJA, RASIJA (RAS, RAŠKA)





Naravno, sasvim bi bio logican argument kako cinjenica da su se Srbi odnekud rasijali te svojim imenom i nazivima
za svoje drzave stavili do znanja da se to zaista i desilo, uopste ne znaci da su se rasijali iz oblasti Crnog mora i sa ušća ove četiri rijeke.
Medjutim,postoje i druge cinjenice koje nepobitno dokazuju da se desilo upravo to.

Jedna od tih činjenica su Tripoljska i Vinčanska civilizacija i kultura.



Kao sto rekosmo, naucnici su utvrdili da se Crno more u danasnjem obliku formiralo oko 5500 godina pne, poplavivsi pri tom procesu slatkovodno jezero koje se nalazilo na tom mjestu i podigavsi nivo vode za vise od 50 m.
Malo sjevernije, u podrucju rijeke Dnjestar, 5400 godine pne iznenada se pojavljuje veoma razvijena Tripoljska civilizacija. Bukvalno na stotine gradova (do danas je otkriveno oko 2000 naselja koja pripadaju toj kulturi) pojavilo
se oko 5400 g pne na području danasnje Ukrajine, Moldavije i Rumunije, odnosno sirem podrucju rijeke Dnjestar.
Arheolozi tvrde da je to bila izrazito napredna civilizacija,da su pronadjeni ostaci monumentalnih gradjevina, da su posjedovali znanja iz metalurgije,proizvodnje keramike,tkanja itd. Zanimljivo je da su živjeli u urbanim sredinama, gradovima, koji su u pravilu bili kružnog oblika i okruženi vodom (što odgovara opisu Atlantide).

U istom periodu,uzvodno uz rijeku Dunav,na podrucju danasnje Srbije i Rumunije, pojavljuje se takodje izrazito napredna Vinčanska civilizacija.Vinca je bila urbana sredina a stanovnistvo je takodje izuzetno dobro poznavalo metalurske procese,procese proizvodnje keramike,tkanja itd. Zanimljivo je da najstariji ikad pronadjeni trag pismenosti pripada ovoj kulturi. U tom pismu,odnosno sistemu znakova i simbola lako ce te pronaci skoro sva slova danasnjeg tzv. ćirilicnog pisma odnosno Srbice.

Najznacajnija,medjutim,cinjenica koja dokazuje da je usce cetiri rijeke kolijevka Srba (Slovena) proizilazi upravo iz Vinčanskog pisma.
Nacionalni simbol Srba iz Dunavske Srbije je krst sa četiri ocila (ćirilična slova s), i nalazi se u Vinčanskom pismu.






Iako je ovo nacionalni simbol Srba, potpuno je izblijedelo sjećanje na to šta on u stvari predstavlja.
Pretpostavimo za trenutak da on predstavlja centar svijeta kojeg okruzuju četiri rijeke. Krstom se i danas oznacava centar ili srediste, odnosno sa dvije ukrstene crte. Srbi (Sloveni) su s pravom svoju kolijevku smatrali centrom svijeta.To je bila najrazvijenija, zapravo jedina civilizacija tog doba. Dakle krst svakako ima utemeljenje u ovom simbolu, ali da bi taj simbol vjerodostojno predstavljao kolijevku Slovena, četiri lučne crte bi morale da predstavljaju četiri rijeke.

Ovo ispod je artefakt Vinčanske kulture. Njegova starost se procjenjuje 5000-6000 godina.







Ovaj artefakt je u stvari mapa koja je kao i sve danasnje mape orjentisana na sjever.Na njoj će te primijetiti pet lučnih crta, koje kao i one na nacionalnom Srpskom simbolu predstavljaju rijeke. Četiri od tih pet lučnih crta su presječene pravim crtama koje pokazuju iz kog smjera te rijeke dotiču.Te rijeke su Don, Dnjepar, Dnjestar i Dunav. Uočljivo je da sve četiri rijeke počinju slovm D. Takodje je lako uočljivo da je i ćirilićno i latinično slovo D nastalo upravo iz simbola za ove rijeke.






Ovo je odnos Vinčanske mape i današnje mape istog regiona

Rednim brojem 1 na mapi je označen nekadašnji centar svijeta i kolijevka Srba (Slovena).
Rednim brojem 2,3,9 i 12 su označene već pomenute rijeke. Primjećujete da je njihova pozicija i pravac iz kojeg dotiču isti u odnosu na obje mape.


Rednim brojem 4 je označeno Azovsko jezero (danas Azovsko more). Pozicija potpuno ista na obje mape.
Pod brojem 5 na Vinčanskj mapi nalazimo jos jednu lučnu crtu za koju smo ustanovili da predstavlja rijeku. Na potpuno istoj poziciji na savremenoj mapi zaista se nalazi rijeka Volga.


Simbol pod brojem 6 kao poslednji na sjeveroistoku, sasvim logično oslikava ravnicu obraslu travom i čestarom što i jeste slučaj, jer to je tačna pozicija Ruskih stepa.


Na jugoistoku,pod rednim brojem 7 nailazimo na planinski masiv Kavkaz, najviše planine sve do dalekih Himalaja. Na Vinčanskoj mapi vidimo ih pod simbolom koji se može protumačiti kao planine koje dotiču nebo.
Pod brojem 8 na Vinčanskoj mapi nalazimo i danas sasvim jasan i razumljiv simbol vatre koji precizno pozicionira Arabijsku pustinju na jugu.


Na jugozapadu, pored već pomenutog simbola za rijeku Dunav, vidimo i simbol pod brojem 10. Taj simbol sasvim logično na jedini i danas razumljiv način predstavlja vjetar. Jak vjetar je oduvijek kao i danas duvao niz Dunav.
Zanimljivo je da Rusi i dan danas za duvanje vjetra kazu DUNAVENJE.


Pod brojem 11 se nalazi simbol koji je očigledna oznaka za vodoravno, odnosno nekadašnje jezero.


I konačno na sjeverozapadu, pored simbola za rijeku Dnjestar nalazimo i simbol koji nalikuje na stepenice i koji sasvim dobro pozicionira brdovito, stepenasto podrucje Češke, Moravske, Slovačke, gde su krenuli Lužički Srbi, koji i danas žive na teritoriji današnje Nemačke.



Izvor: atlantidaforum.com